Voorjaar 2010; Het gemis
Ken je het gevoel dat er iets mist.
dat er iets ontbreekt?
Niet eens een persoon of een concreet iets, maar gewoon zo’n leeg gevoel van binnen…
Vandaag voelde ik het. Het gemis. Ik dacht dat ik mijn vrienden mistte, of mijn ouders, mijn familie. Of gewoon thuis en de vanzelfsprekendheid waarmee je de telefoon oppakt en iemand opbelt om even mee te kletsen.
Maar dat is het niet.
Ik voelde me ook niet eenzaam. Ik heb leuke mensen ontmoet hier, nieuwe mensen. Nieuwe ontmoetingen die me herinneren aan oude ontmoetingen. Mensen uit Basel met wie ik nog steeds contact heb. Die ik mis. Echt, diep van binnen, dat ik ze graag nu wil zien.
Het doet me denken aan de mensen in Nederland met wie ik contact heb. Aan de mensen die blijven, als een rode draad door mijn leven, de mensen die gingen en de mensen die nog zullen komen.
De mensen hier, met die ik na afloop nog contact zal hebben.
Zal mijn leven altijd zo zijn? Een komen en gaan van mensen. En van mij. Met enkele die blijven. Nieuwe die komen. En ik die schipper. Terugkeer van weggeweest, maar dan toch rusteloos weer op pad ga. Alhoewel ik niet rusteloos ben, zal iedereen beamen.. De rust zelve, eerder.
Ook dat ik het niet.
Wat is het dan? Niets buiten mij, niets externs, niet de mensen of de plekken, maar ikzelf, intern, het centrum. Waar de rest omheen draait. En waartoe zal dit leiden? Als ik het volg? Misschien nergens? Is de reis het doel? En is het doel pas bereikt wanneer de reis ten einde is. Zoals een puzzel, die men pas ziet wanneer alle puzzelstukjes compleet zijn? Maar hoe weet ik welke puzzelstukjes ik moet verzamelen? Wat is ‘the bigger picture’?
Is dat het gemis? De missende puzzelstukjes?
De kennis en ervaring die nog komt.
Met de tijd?
De tijd laat op zich wachten!
Maar wanneer de wacht gebeurd er niets en zul je ook geen puzzelstukjes verzamelen…
En ik leef verder. Verzamel braaf mijn puzzelstukjes. Totdat.. af en toe.. dat gemis!
Ken je het gevoel dat er iets mist.
dat er iets ontbreekt?
Niet eens een persoon of een concreet iets, maar gewoon zo’n leeg gevoel van binnen…
Vandaag voelde ik het. Het gemis. Ik dacht dat ik mijn vrienden mistte, of mijn ouders, mijn familie. Of gewoon thuis en de vanzelfsprekendheid waarmee je de telefoon oppakt en iemand opbelt om even mee te kletsen.
Maar dat is het niet.
Ik voelde me ook niet eenzaam. Ik heb leuke mensen ontmoet hier, nieuwe mensen. Nieuwe ontmoetingen die me herinneren aan oude ontmoetingen. Mensen uit Basel met wie ik nog steeds contact heb. Die ik mis. Echt, diep van binnen, dat ik ze graag nu wil zien.
Het doet me denken aan de mensen in Nederland met wie ik contact heb. Aan de mensen die blijven, als een rode draad door mijn leven, de mensen die gingen en de mensen die nog zullen komen.
De mensen hier, met die ik na afloop nog contact zal hebben.
Zal mijn leven altijd zo zijn? Een komen en gaan van mensen. En van mij. Met enkele die blijven. Nieuwe die komen. En ik die schipper. Terugkeer van weggeweest, maar dan toch rusteloos weer op pad ga. Alhoewel ik niet rusteloos ben, zal iedereen beamen.. De rust zelve, eerder.
Ook dat ik het niet.
Wat is het dan? Niets buiten mij, niets externs, niet de mensen of de plekken, maar ikzelf, intern, het centrum. Waar de rest omheen draait. En waartoe zal dit leiden? Als ik het volg? Misschien nergens? Is de reis het doel? En is het doel pas bereikt wanneer de reis ten einde is. Zoals een puzzel, die men pas ziet wanneer alle puzzelstukjes compleet zijn? Maar hoe weet ik welke puzzelstukjes ik moet verzamelen? Wat is ‘the bigger picture’?
Is dat het gemis? De missende puzzelstukjes?
De kennis en ervaring die nog komt.
Met de tijd?
De tijd laat op zich wachten!
Maar wanneer de wacht gebeurd er niets en zul je ook geen puzzelstukjes verzamelen…
En ik leef verder. Verzamel braaf mijn puzzelstukjes. Totdat.. af en toe.. dat gemis!
RSS Feed
